Bronie II wojny światowej

Projekt Habakkuk Za Projekt Habakkuk odpowiada Geoffrey Pyke. Miało być to wykorzystanie samej natury jako wytrzymałej jednostki wodnej. Jak można łatwo się domyślić, patrząc na rysunek powyżej, chodziło o górę lodową. Ścinamy jej wierzchołek, równamy poziom, drążymy w środku, na koniec doczepiamy silniki i już mamy wytrzymały jak diabli lotniskowiec. Jako że lód może pękać, dwaj nowojorscy naukowcy wynaleźli mieszankę wody i drewna, która po zamrożeniu stawała się niezwykle trwałym materiałem. Planowany pierwszy tego typu "lodowy lotniskowiec" miał mieć 600 m długości, wyporność 2,2 milionów ton oraz miejsce na transport 150 samolotów. Niestety — koszty (100 milionów dolarów) oraz trudności techniczne pogrzebały projekt.

Yokosuka MXY7 Ohka Japończycy z kolei nie posyłali na śmierć zwierząt, ale swoich pilotów. Yokosuka MXY7 Ohka to nie tyle samolot, co sterowany przez pilota samobójcę pocisk. Zawierał on ładunek wybuchowy o masie 1200 kg, a zapalniki były odbezpieczane przez pilota w momencie poprzedzającym uderzenie. Ohka nie miała własnego silnika, do celu misji transportowana była przez bombowiec, a uczepiano ją pod kadłubem. Po odłączeniu pilot mógł odpalić trzy rakietowe boostery, które nadawały pociskowi prędkość niemal 450 km/h. Zbudowano ponad 800 sztuk tego typu pojazdów, lecz tylko kilka zostało użytych.

Panjandrum Co to za dziw? Możecie zgadywać, ale i tak nie zgadniecie. Jest to broń powstała w celu niszczenia niemieckich umocnień na plażach. Idea była prosta — nim z okrętów ruszy desant, wyrzucone zostaną te właśnie koła. Mają one własny napęd — rakiety na obrzeżach, a w osi schowano mnóstwo materiałów wybuchowych. Pandajarum wylatuje z okrętu, pędzi przed siebie, trafia na umocnienia, eksploduje, umocnienia zniszczone, nasi wkraczają. Niestety, nic z tego — kapryśne wynalazki nie potrafiły utrzymać kursu i często niespodziewanie skręcały, uderzając we własne statki. Projekt zamknięto.

Działo dźwiękowe — Schallkanone Teraz pomysł z obozu Osi. Wpadł na niego nie byle kto, bo Albert Speer, czyli osobnik odpowiedzialny za monumentalny, epicki styl III Rzeszy oraz pełniący funkcję Ministra Uzbrojenia i Amunicji. Wynalazł on wielkie działo, które miało zabijać falami dźwiękowymi. Widoczne na zdjęciu talerze miały kierować je w stronę wrogów, wytwarzając ciśnienie nie do wytrzymania dla żywego organizmuu. Na szczęście nikt nie miał okazji paść ofiarą Schallkanone, ponieważ wynalazku nigdy nie uruchomiono (jedna wersja) lub zarzucono go (druga wersja).

WindKanone Co Wam mówi ten widoczek? Komin? Jakiś fragment systemu wentylacji czy kanalizacji? Nie, proszę państwa. To jedyna na świecie broń do wytwarzania ognistych wirów powietrznych. Idea jest taka: pierwszy strzał wyrzuca we wskazane miejsce na niebie specjalną mieszaninę pyłów i materiałów wybuchowych, a drugi, następujący zaraz po pierwszym, podpala ją, co wytwarza wir gorącego powietrza. WindKanone powstało w Stuttgarcie i — w przeciwieństwie do wielu konceptów — tego akurat użyto! Miało to miejsce podczas obrony Elby, jednak był to pierwszy i ostatny jego występ. Powód? Wytworzony wir nie był w stanie uszkodzić żadnego samolotu Aliantów, nie mówiąc o jego strąceniu.

Pies antyczołgow Ten typ broni był testowany, a później używany przez rosjan od 1941-1942 roku. Tresowane miały wybiegać z pozycji, z zamontowanym na swoim grzbiecie ładunkiem wybuchowym, wbiegać pod czołg, przegryzać uprząż trzymającą ładunek, a później wracać do swoim właścicieli aby Ci mogli zdalnie odpalić ładunek. Testowano również użycie na psach broni zegarowej ale czworonogi przestraszone strzałami i wybuchami wracali do właścicieli i razem z nimi wylatywali w powietrze.